Έτσι έγινε και άρχισα να την ξετυλίγω, ώρα με την ώρα και λεπτό προς λεπτό -μέχρι τέλους-, την εικόνα του φίλου μου του Λουκ, που από τα πέντε του είχε την κοψιά του μαφιόζου Κορλεόνε -όπως διαδίδανε στη γειτονιά- και που τότε αυτό ακουγότανε στ’ αυτιά μου σαν μεγάλο κομπλιμέντο, καθώς, χωρίς να ξέρω ποιος είναι ο Κορλεόνε, ήθελα κι εγώ, ο Μανώλο Καρθαγένης, σαν κολλητός του, πολύ να του μοιάσω. Αλλά είναι ώρα να λύσω τη σιωπή και να μιλήσω, να ανοίξω το στόμα μου και να πάρω θέση για τον φίλο μου. Γιατί, είν’ αλήθεια, λίγοι τον συναναστραφήκανε και πολύ λιγότεροι γίνανε φίλοι του και κανείς άλλος δεν θα αναλάβει να μιλήσει γι’ αυτόν. Και, εκτός των άλλων, γιατί ο θρύλος του -πράγματι έγινε θρύλος κάποια μέρα ο Λουκάς- συμβαίνει να με κυριεύει ακόμη και τώρα, να με πιάνει απ’ το σβέρκο και να με πετάει στους δρόμους ουρλιάζοντας ξοπίσω μου τα όσα συμβήκανε μεταξύ μας, από την εποχή της Ανθολογίας και για αρκετά χρόνια αργότερα ή, ας πούμε καλυτέρα, από τις κατ’ αρχήν ευτυχίες μας ως τις μετέπειτα δυστυχίες μας.